Forum Ruchu Światło-Życie w Kozach

Mleko · Wysłany: Pon 17:32, 24 Mar 2008 Temat postu: ks. Wojciech Danielski

Ks. Wojciech Danielski
moderator krajowy Duszpasterstwa Służby Liturgicznej i Ruchu Światło-Życie.

„Nie wyobrażał sobie
Życia bez liturgii
Spowiadał ludzi na kolanach
Spowiedź świętym słuchaniem nazywał
W oczach palił mu się wielkanocny ogień.”
Ks. Andrzej Madej OMI

Życiorys

Wojciech Leon Danielski, syn Władysława i Ireny, urodził się 10 kwietnia 1935 roku w Milanówku koło Warszawy. Naukę pobierał najpierw w domu rodzinnym w Zalesiu Górnym k. Piaseczna. W 1945 roku po przeniesieniu się całej rodziny do Warszawy, rozpoczął naukę w klasie VI szkoły podstawowej. Od 1947 roku był uczniem Gimnazjum fundacji Górskich pod wezwaniem św. Wojciecha w Warszawie przy ul. Smolnej 30. Tam też uzyskał świadectwo dojrzałości w 1951 roku.

Po maturze Wojciech Danielski wstąpił do Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Warszawie, które ukończył w 1956 roku, zdobywając równocześnie absolutorium na Kursie Niższym Wydziału Teologicznego Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie.

Z powodu niepełnego wieku kanonicznego wymaganego do przyjęcia święceń kapłańskich, Władza Archidiecezjalna skierowała W. Danielskiego na dalsze studia specjalistyczne z historii Kościoła w średniowieczu, które odbył w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W czasie swoich studiów w KUL otrzymał 29 czerwca 1958 roku święcenia kapłańskie w macierzystej Archidiecezji Warszawskiej z rąk ks. bpa Zygmunta Choromańskiego.

W czerwcu 1960 roku ks. Danielski przedłożył pracę magistersko-licencjacką pt. „Przedtrydenckie księgi liturgiczne diecezji polskich jako źródło do dziejów kultu św. Wojciecha. Studium źródłoznawczo-liturgiczne”. Po studiach licencjackich Władza Archidiecezjalna skierowała go do pracy duszpasterskiej w parafii Najświętszego Serca na Grochowie w Warszawie. Pobyt ten wykorzystał między innymi na współpracę z Wydziałem Nauki Katolickiej przy Kurii Metropolitalnej. Aktywnie uczestniczył w opracowywaniu komentarzy i katechez liturgicznych. Od stycznia 1964 roku był także członkiem tej agendy kurialnej.

Z dniem 1 lipca 1963 roku ks. Danielski został przeniesiony na kapelana sióstr Niepokalanek w Warszawie na Mokotowie. Tu wolny czas poświęcał na studia kalendariograficzne, potrzebne do pracy doktorskiej o kulcie św. Wojciecha, oraz na kwerendę nad polskimi starodrukami liturgicznymi.

Od 1 października 1964 roku Kuria Metropolitalna wyraziła zgodę na podjęcie przez ks. Danielskiego pracy naukowej w KUL na stanowisku asystenta przy Katedrze Historii Kościoła w Średniowieczu. Kontynuował swoje studia na kursie doktorskim.

31 maja 1967 roku Rada Wydziału Teologicznego KUL nadała mu stopień doktora teologii w zakresie historii Kościoła, a 24 czerwca 1968 roku został powołany na stanowisko adiunkta przy Sekcji Pastoralnej Wydziału Teologicznego KUL. Już wcześniej, bo 21 czerwca 1968 roku powierzono ks. Danielskiemu obowiązki wicedyrektora Konwiktu Księży Studentów KUL, na którym to stanowisku pozostawał do września 1975 roku.

Z ramienia KUL-u w latach 1970-1972 wykładał zagadnienia odnowionej liturgii w Diecezjalnym Instytucie Pastoralnej Formacji Duchowieństwa w Gorzowie. W tym również czasie został przez Kongregację do Spraw Seminariów i Uniwersytetów mianowany profesorem dla Prymasowskiego Studium Teologii Życia Wewnętrznego w Warszawie, gdzie prowadził wykłady dydaktyczne do 1975 roku.

Będąc kapłanem Archidiecezji Warszawskiej, z polecenia swojego biskupa należał do Diecezjalnej Komisji Liturgicznej. W ramach prac tej Komisji w 1974 roku przygotował rozdział o Liturgii dla Synodu Warszawskiego. Przynależał też do Komisji do Spraw Turystyki i Komisji Formacji Kapłanów przy Episkopacie Polski.

Osobną kartę zapisał ks. Danielski w dziejach Krajowego Duszpasterstwa Służby Liturgicznej oraz Ruchu Światło-Życie, najpierw jako współpracownik ks. Franciszka Blachnickiego, Krajowego Duszpasterza Służby Liturgicznej i założyciela Ruchu, potem jako odpowiedzialny za te dziedziny życia Kościoła. To w roku 1982 na prośbę ks. bpa Tadeusza Błaszkiewicza, Delegata Episkopatu Polski do spraw Krajowego Duszpasterstwa Służby Liturgicznej i Ruchu Światło-Życie ks. Wojciech Danielski przejął odpowiedzialność za Ruch i KDSL jako pełniący obowiązki moderatora krajowego; nominację Krajowego Duszpasterza Służby Liturgicznej otrzymał 2 maja 1984 roku.

12 grudnia 1985 roku ks. Wojciech Danielski znalazł się w Instytucie Onkologii w Warszawie. Już po dwóch dniach stracił przytomność i nie odzyskał jej w pełni do śmierci.

Zmarł w Wigilię Bożego Narodzenia na rękach swojej matki. W chwili, kiedy inni zasiadali do wieczerzy wigilijnej, on szedł na wieczną ucztę Baranka.

Uroczystości pogrzebowe odbyły się w Archikatedrze Warszawskiej. Pochowany został na Powązkach w grobowcu kapłanów Archidiecezji Warszawskiej (kwatera 153).

Ks. Danielski jako krajowy moderator Ruchu Światło-Życie.

W grudniu 1981 roku ks. Franciszek Blachnicki wyjechał z Polski z zamiarem powrotu przed Bożym Narodzeniem. Niestety ogłoszony 13 grudnia stan wojenny zatrzymał go poza granicami kraju aż do śmierci. W Polsce tymczasem wzmogła się akcja przeciwko Ruchowi Światło-Życie. W takiej atmosferze w lutym 1982 roku Konferencja Episkopatu Polski powierzyła ks. Danielskiemu funkcję moderatora Ruchu. W 1984 został Krajowym Duszpasterzem Służby Liturgicznej. Ks. Wojciech zajął się przygotowaniem na Jasnej Górze Krajowej Kongregacji Odpowiedzialnych Ruchu Światło-Życie. Opracował teczkę ogólną przed letnimi oazami. Prowadził centralną oazę-matkę, odbywającą się zawsze w uroczystość Zesłania Ducha Świętego. Osobiście też prowadził oazy dla dorosłych oraz dla diakonii wychowawczej. Na nim spoczywało utrzymanie jedności Ruchu. Były to trudne lata, czas utraty nadziei, panoszenia się ZOMO, prześladowań politycznych. Ks. Wojciech jeszcze bardziej przylgnął w tym czasie do Ruchu Światło-Życie, może nawet ze szkodą dla swojej pracy naukowej.

Wypełniając posługę moderatora Ruchu, ks. Wojciech Danielski nie wprowadzał nowych treści formacyjnych, lecz uczył zgłębiać charyzmat Ruchu i zachowywać go wiernie. Wszystkie bieżące pomoce i materiały ukazujące się w Ruchu były wnikliwie przez niego przeglądane, dokładnie czytane zanim uzyskały aprobatę.

Był moderatorem Ruchu w latach, gdy praca formacyjna przebiegała pod hasłami: Ecclasia Mater – Mater Eccleciae (1982), Nowy Człowiek (1983), Nowa Wspólnota (1984), Nowa Kultura (1985). Trzy ostatnie zaproponował sam do rozważenia (oczywiście w porozumieniu z Założycielem Ruchu). W swoich konferencjach i homiliach wygłoszonych podczas rekolekcji i innych spotkań Ruchu, a także w komunikatach na dni wspólnoty członków Ruchu, ukazywał bogatą treść tych pojęć, uczył, co znaczy realizować je w codziennym życiu, jak być nowym człowiekiem tworzącym nową wspólnotę promieniującą nową kulturą. Otwarty na każdego człowieka, szczególną troską otaczał kapłanów, alumnów i diakonię Ruchu. Przeprowadził dla tych grup wiele rekolekcji – uczył odpowiedzialności wypływającej z miłości.

Praca naukowa.

Jednym z zagadnień, którymi zajmował się ks. Danielski jako naukowiec, była odnowa liturgii w duchu Soboru Watykańskiego II. Brał udział w pracach nad przekładem wielu zreformowanych ksiąg liturgicznych (Chrzest Dzieci, Liturgia Godzin, Mszał Pawła VI, Liturgia Pogrzebu) i korekcie pozostałych.

Od 1965 roku uczestniczył w redagowaniu Biuletynu Liturgicznego. W tym czasie był też współorganizatorem (z ks. F. Blachnickim) sympozjów pastoralno-liturgicznych w Krościenku n. Dunajcem, a także (z ks. Schenkiem) spotkań naukowych dla wykładowców liturgiki Zakładów Teologicznych w Polsce.

Duża część jego dorobku naukowego i wydawniczego związana jest z Ruchem Światło-Życie. Był członkiem Komisji Krajowego Duszpasterstwa Służby Liturgicznej, zatwierdzającej podręczniki formacyjne Ruchu Światło-Życie. Współtworzył modlitewniki, którymi posługują się członkowie Ruchu (np. Modlitwa codzienna służby liturgicznej, Triduum Paschalne. Modlitwa godzin, Centralna Oaza Matka). Wydania te zawierają także jego tłumaczenia hymnów, pieśni, i psalmów, np. Przybądź Duchu Święty, Głoś imię Pana, Duchem całym wielbię Boga oraz psalmy: 1, 16(15), 23(22), 63(62), 71(70), 96(95), 116(115), 118(117), 131(130), 139(138).

Przygotował również zestaw części zmiennych do Jutrzni i do Nieszporów na cały rok, był autorem wielu modlitw. Część z nich można znaleźć w książce „Duchem całym”.

Na dorobek naukowy pozostawiony przez ks. Wojciecha Danielskiego składają się również 52 rozprawy, artykuły i sprawozdania naukowe z dziedziny liturgiki. Jest także autorem 149 haseł w wydawanej przez KUL Encyklopedii Katolickiej, której był najpierw konsultantem, a od 1983 roku redaktorem działu „Liturgia i hymnologia”. Tak o swojej współpracy z ks. Danielskim na polu naukowym pisał O. Placyd Galiński OSB:

„Księdza Danielskiego poznałem w czasie jego pobytów w Tyńcu. (...) Nasze kontakty znacznie się ożywiły od chwili, kiedy go poprosiłem o współpracę w tłumaczeniu łacińskich hymnów brewiarzowych. Chodziło o rewizję przekładu, głównie językową, o rady i propozycje ulepszające. Zresztą ta praca obejmowała także hymny mojego własnego autorstwa. To trwało prawie dziesięć lat...

Jestem przekonany, że bez jego współdziałania hymny polskiej Liturgii Godzin nie osiągnęłyby ich dzisiejszej postaci. Był krytykiem bardzo surowym i prawie zawsze bezbłędnym, ogromnie wymagającym i obiektywnym, a o to przecież chodziło. W tym okresie nasza korespondencja była bardzo obfita i owocna. Jestem mu niezmiernie wdzięczny za jakość jego wkładu w pracę, której był do końca wierny.

Śladem jego działalności „hymniczej” są dwa jego utwory, a raczej tłumaczenia, w oficjum święta Ofiarowania Pańskiego: „To, co wyśpiewał” (w całości) i „Przystrój, Syjonie, świątynię” (częściowo).” Warszawa, 6 grudnia 1994 roku.

Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki: (o ks. Danielskim)

„Szedł ku śmierci w niewymownych i jemu tylko oraz Bogu znanych cierpieniach, z milczącą prostotą oddania się w ofierze. Widział w niej dopełnienie swojej kapłańskiej drogi i posługi. Tak jak celebrował z przejęciem i całym sobą Eucharystyczną Ofiarę, tak celebrował do końca ofiarę swojego życia.

Zostawił nam piękny przykład kapłańskiego życia i kapłańskiej śmierci i piękne, wymowne ucieleśnienie ideału naszego Ruchu – ruchu Chrystusa Sługi i Niepokalanej Służebnicy – ideału posiadania siebie w dawaniu siebie, przechodzenia ze śmierci i przez śmierć do życia.

Ks. Wojciech żył dla Pana. Dlatego jego życie było nacechowane wiernością, szczególnie w posłudze liturgicznej. Całą swoją istotą starał się jakby wydobywać na zewnątrz treści ukryte w znakach, w słowach świętej liturgii. On żył naprawdę liturgią, to znaczy żył Chrystusem.

W ostatnim okresie swojej choroby skoncentrował się na tym jednym zadaniu, aby być kapłanem i żertwą.” Carlsberg, 30 grudnia 1985 roku.