Forum Ruchu Światło-Życie w Kozach

Mleko

Jezus Chrystus jest postacią historyczną, co do tego nie ma już wątpliwości. Istnieją dwa rodzaje świadectw o historycznym istnieniu Jezusa. Ważniejsze, bo podające więcej danych o Osobie, życiu, działalności i nauczaniu Jezusa, to źródła chrześcijańskie. Do nich należą cztery Ewangelie, Dzieje Apostolskie, Listy Apostolskie i apokryfy, czyli pisma, które nie weszły w kanon Pisma Św., a opisują dzieje wczesnego chrześcijaństwa. Drugim źródłem, które wspominają o historyczności Jezusa Chrystusa są świadectwa pozachrześcijańskie.

1. Dokumenty chrześcijańskie to przede wszystkim Ewangelie oraz inne pisma Nowego Testamentu. Były one napisane w wiele lat po śmierci Jezusa, choć dokładne daty są sporne. Szacunki dla poszczególnych Ewangelii wahają się od kilkunastu lat przed rokiem 70 (data upadku Jerozolimy), czyli około trzydziestu lat po opisanych wydarzeniach, do pierwszej czy nawet drugiej dekady II wieku, czyli nawet osiemdziesięciu lat po. Według tradycji chrześcijańskiej, dwie z nich: Ewangelie Jana i Mateusza zostały spisane przez apostołów - bezpośrednich uczniów Jezusa, zaś ewangelie Marka i Łukasza zostały napisane przez świadków pośrednich, głównie w oparciu o relacje św. Piotra i św. Marii. Istnieje też wiele dokumentów chrześcijańskich z II i późniejszych wieków, które nie zostały zaliczone do kanonu biblijnego. Najwcześniejsze z nich powstały równolegle do najpóźniejszych ksiąg Nowego Testamentu. Pisarze wczesnochrześcijańscy zaliczani są do tzw. "ojców apostolskich" (I/II wiek), apologetów (II-III w.) i "Ojców Kościoła" (III-V w.). Ich dzieła często powołują się na zaginione dziś źródła z czasów bliskich Jezusowi [informacja za: Wikipedia]

W świetle Nowego Testamentu historyczne istnienie Jezusa jest faktem oczywistym. Ewangelie opisują dokładnie moment narodzenia Jezusa w kontekście historycznym. Urodził się za czasów cesarza rzymskiego Oktawiana Augusta, gdy Edomita Herod, jako namiestnik rzymski rządził w Palestynie, wtedy, gdy był sporządzany spis ludności przez Kwiriniusza, czyli przed 4 r. p.n.e. Urodził się w Betlejem w Palestynie jako Żyd z matki Maryi, poślubionej Józefowi. Po okresie życia w Nazarecie, około 30 roku życia rozpoczyna publiczną działalność w Palestynie. Jego działalność i nauczanie jest jawne, wiedza o nim faryzeusze i saduceusze oraz władze rzymskie. Po ponad dwuletniej działalności został wydany przez Żydów władzom rzymskim, pod pretekstem głoszenia herezji i bluźnierstwa o byciu Synem Bożym i skazany, przez prokuratora rzymskiego Poncjusza Piłata na śmierć krzyżową, którą poniósł w Jerozolimie. Datę śmierci Jezusa rekonstruuje się na lata 30. pierwszego wieku naszej ery. Ewangelie podają datę piątek, 14/15 nisan (wg kalendarza żydowskiego). Na podstawie tych danych datę jego śmierci można wyznaczyć na 7 kwietnia 30 roku (wówczas byłby to 14 nisan 3790 AM) lub też, co mniej prawdopodobne, na 3 kwietnia 33. Pomimo nieścisłości Watykan uznał dzień 3 kwietnia 33 roku za datę śmierci Jezusa Chrystusa [informacja za: Wikipedia]

Wiele danych o prawdziwości życia Jezusa dostarcza w swoich pismach św. Paweł Apostoł, choć prawdopodobnie nigdy osobiście nie zetknął się z Jezusem, w czasie Jego życia na ziemi. Pisze m.in., że Jezus Chrystus jest potomkiem Abrahama (Ga 3,16), synem Dawida (Rz 1,3), zrodzonym z Niewiasty pod panowaniem Prawa (Ga 4,4), prawdziwym człowiekiem (Rz 5,15). Jego męka miała miejsca w czasie święta Przaśników (1 Tes 2,15), za Poncjusza Piłata (1 Tm 6,3) i został pogrzebany w grobie (1 Kor 15,4).

W pismach nowotestamentalnych Jezus Chrystus opisywany jest, jako nauczyciel, który gromadzi wokół siebie tłumy słuchających, a jednocześnie szczególne przesłanie kieruje do wybranych uczniów, którzy stale są z Nim. Ważne miejsce na kartach Ewangelii zajmują opisy czynnej działalności Jezusa, a szczególnie czynionych przez Niego cudów.

Świadectwa chrześcijańskie o fakcie autentyczności istnienia Jezusa Chrystusa, pozwalają zbadać dzieło Jezusa, czynione w czasie Jego ziemskiej aktywności oraz odpowiedzieć na pytanie: kim rzeczywiście był. To na ich podstawie zbudowana jest wielowiekowa chrystologia, czyli teologia Jezusa Chrystusa.

2. Źródła niechrześcijańskie, mówiące o historyczności życia Jezusa Chrystusa, stanowią także niezwykle cenny dokument, uwiarygadniający istnienie Jezusa z Nazaretu. Należą do nich świadectwa pogańskie i świadectwa żydowskie.

a) Świadectwa pogańskie, to notatka z listu Pliniusza Młodszego do cesarza Trajana (109 lub 110 r. n.e.), w której opisuje chrześcijan w Azji Mniejszej, mówiąc o nich, że czczą Chrystusa „jako Boga”. To sformułowanie świadczy o tym, że historyczne istnienie Jezusa nie budziło jego wątpliwości. Kolejnym źródłem pogańskim jest tekst Swetoniusza, z około 120 r., który w „Żywotach cezarów” pisze, że około 49 roku cesarz Klaudiusz, panujący w latach 41-54, wypędził z Rzymu Żydów, którzy nieustannie wichrzyli podżegani przez jakiegoś "Chrestosa". Wspominają o tym wygnaniu Żydów Dzieje Apostolskie (18,2) [informacja za: Wikipedia]. Ten zapis świadczy o tym, że już w połowie I w. n.e. w Rzymie znajdowali się wyznawcy Chrystusa. Ostatnim pogańskim świadectwem historyczności osoby Jezusa Chrystusa, jest opis rzymskiego historyka Tacyta, który cieszył się dużym uznaniem ze względu na ścisłość danych. w Rocznikach (Annales), roku 115, omawiając prześladowania chrześcijan za cesarza Nerona podaje: „Atoli ani pod wpływem zabiegów ludzkich, ani darowizn, albo ofiar błagalnych na rzecz bogów nie ustepowała hańbiąca pogłoska, lecz wierzono, że pożar (Rzymu) był nakazany. Aby więc ją usunąć, podstawił Neron winowajców i dotknął najbardziej wyszukanymi kaźniami tych, których znienawidzono dla ich sromot, a których gmin chrześcijanami nazywał. Początek tej nazwie dał Chrystus, który za panowania Tyberiusza skazany był na śmierć przez prokuratora Poncjusza Piłata; a przytłumiony na razie zgubny zabobon znowu wybuchnął, nie tylko w Judei, gdzie się to zło wylęgło, lecz także w stolicy, dokąd wszystko, co potworne albo sromotne, zewsząd napływa i licznych znajduje zwolenników” (Annales, 15, 44) [informacja za: Wikipedia]. Tacyt nie ma więc wątpliwości co do historycznej postaci jaką był Jezus Chrystus, choć o samym chrześcijaństwie wyraża się dość niechlubnie, jako o zgubnym zabobonie.

b) Świadectwa żydowskie to tekst historyka Józefa Flawiusza oraz Talmud, który wspominając o Jezusie i jego działalności, wyraża się w sposób negatywny. Józef Flawiusz w swojej księdze Dawne dzieje Izraela wspomina o Jezusie jako o bracie Jakuba Sprawiedliwego, przywódcy chrześcijan w Jerozolimie: „Zwołał sędziów Sehedrynu i stawił przed nim Jakuba, brata Jezusa zwanego Chrystusem, oraz kilku innych. Oskarżył ich o przekroczenie Prawa i wydał ich na ukamienowanie”. Tekst przeważnie uważany jest za autentyczny. Według egzegetów stwierdzenie, którego zwano Chrystusem (Mesjaszem) zostało wstawiono później jako wtręt i nie pochodzi od autora. Inny fragment w Starożytnościach żydowskich zwany Testimonium Flavianum jest dziś często uważany za sfałszowany przez późniejszych kopistów chrześcijańskich w III lub IV wieku. Nie wiadomo czy został wstawiony na miejsce innego fragmentu mówiącego o Jezusie, czy też został po prostu dopisany: „W tym czasie żył pewien mędrzec zwany Jezusem. Był to człowiek dobry i sprawiedliwy. Wielu Żydów i ludzi innych narodowości stało się jego uczniami. Piłat skazał go na ukrzyżowanie i śmierć. Lecz jego uczniowie nie przestali w niego wierzyć. Mówili, że żyje i ukazał im się trzy dni po ukrzyżowaniu. On być może był tym Mesjaszem odnośnie którego prorocy przepowiadali wielkie, cudowne rzeczy” [informacja za: Wikipedia].

Choć tekstów pozachrześcijańskich jest niewiele, to te które istnieją, są cennymi źródłami informacji o historyczności Chrystusa. Brak jest świadectw, które przeczyłyby Jego istnieniu. Wszyscy najwięksi starożytni przeciwnicy religii chrześcijańskiej, choć kwestionowali prawie wszystkie jej prawdy, nie odważyli się postawić zarzutu, że Jezus Chrystus nigdy nie istniał. Wykazanie historycznego istnienia Jezusa Chrystusa wskazuje na fakt wywodzenia się chrześcijaństwa od Niego.