Forum Ruchu Światło-Życie w Kozach

Mleko

[link widoczny dla zalogowanych] tłumaczenie: Kaszmir

1.a) „Kod Leonarda da Vinci”: fakt czy fikcja?

Co to jest „Kod Leonarda da Vinci”?

„Kod Leonarda da Vinci” jest powieścią. Jego wydawca, Doubleday, opublikował ją z dużym rozgłosem w marcu 2003 roku i usilnie promował ją. W wyniku tego – powieść debiutowała na pierwszym miejscu listy bestsellerów sporządzanej przez „New York Times” i pozostała od tamtego czasu na tej liście, sprzedając się w milionach egzemplarzy. Wydawca twierdzi, że ona jest „najlepiej sprzedającą się książką dla dorosłych w okresie jednego roku”.

O czym jest „Kod Leonarda da Vinci”?

To jest powieść, w której „udział biorą” tajemnicze stowarzyszenia, spiski, Kościół katolicki i fikcyjna „prawda” o Jezusie Chrystusie. Tutaj jest własne streszczenie autora:

Sławny ekspert z zakresu symboli – z Harwardu – jest wezwany do Muzeum w Luwrze, aby zbadać serię tajemnych symboli dotyczących dzieł sztuki Leonarda da Vinci. W odczytaniu tego kodu ujawnia klucz do jednej z największych tajemnic wszechczasów… i staje się człowiekiem ściganym.

W powieści jest przytaczane to, że Kościół katolicki uprawia wielowiekową konspirację, aby ukryć „prawdę o Jezusie Chrystusie” przed ludźmi. Aby to osiągnąć nie waha się przed morderstwami.

Co Leonardo da Vinci ma wspólnego z tą historią?

Leonardo da Vinci jest przedstawiany jako przywódca konspiracji, która strzeże tajemną „prawdę” o Jezusie Chrystusie. W tej powieści mówi się, że on zaplanował różne kody i sekretne symbole w swoich dziełach, w szczególności w obrazie „Ostatnia wieczerza”. Według tej powieści, ten obraz przedstawia rzekomą żonę Jezusa, Marię Magdalenę, obok niego jako symbol jej znaczenia w Jego nauczaniu. W rzeczywistości, postać, którą Dan Brown identyfikuje jako Marię Magdalenę jest Janem Apostołem, który tradycyjnie był postrzegany jako najmłodszy z Apostołów i dlatego często przedstawiany jest w średniowiecznej sztuce bez brody.

Dlaczego Kościół katolicki powinien być zainteresowany tą powieścią?

Chociaż ta książka jest dziełem fikcyjnym, to znajduje się w niej stwierdzenie, że jest ona wynikiem drobiazgowych badań i posuwa się nawet do wywołania wrażenia, że jest oparta na faktach. Ona ma nawet oficjalne oświadczenie na samym początku, że jest oparta na faktach, co podnosi znaczenie twierdzenia o tym, że jest na nich oparta. W konsekwencji - wielu czytelników, katolików i niekatolików, bierze na poważnie twierdzenia, które są zawarte w tej książce.

Na przykład ta książka promuje następujące idee:

-Jezus nie jest Bogiem; był tylko człowiekiem
-Jezus był mężem Marii Magdaleny
-Ona powinna być wielbiona jako bogini
-Jezus miał z nią córkę
-Ta córka dała początek wybitnej linii rodzinnej, która do tej pory jest wciąż obecna w Europie
-Biblia została zmontowana przez pogańskiego cesarza rzymskiego
-Jezus był postrzegany jako człowiek, a nie jako Bóg aż do czwartego wieku, gdy został uczyniony Bogiem przez cesarza Konstantyna
-Ewangelie zostały wydane, aby podeprzeć twierdzenia późniejszych chrześcijan
-W pierwotnych ewangeliach, Maria Magdalena bardziej niż Piotr była wyznaczona do ustanowienia Kościoła
-Istnieje tajemnicze stowarzyszenie funkcjonujące pod nazwą Zakon Syjonu, które wciąż wielbi Marię Magdalenę jako boginię i usiłuje utrzymać tę prawdę przy życiu
-Kościół katolicki jest świadomy tego wszystkiego i przez wieki walczył, aby to dalej było zatajone. W tym celu często dopuszczał się mordów
-Kościół katolicki często zabijał potomków Chrystusa, aby zapobiec wzrostowi liczebnemu Jego następców

Katolicy powinni interesować się tą książką, gdyż ona nie tylko fałszywie przedstawia ich Kościół, ale również podaje, że wiara chrześcijańska jest całkowicie fałszywa!

Czy inni chrześcijanie również powinni być zaniepokojeni tą książką?

Oczywiście. Tylko niektóre z obraźliwych twierdzeń „Kodu Leonarda da Vinci” odnoszą się bezpośrednio do Kościoła katolickiego. Reszta uderza w sama wiarę chrześcijańską. Jeżeli twierdzenia tej książki byłyby prawdziwe, to wszystkie formy chrześcijaństwa byłyby fałszywe (może oprócz gnostyckiej/feministycznej wersji skupiającej się na Marii Magdalenie, a nie na Jezusie).

Kto jest autorem książki?

Autorem jest Dan Brown. To były nauczyciel języka angielskiego, który był już wcześniej autorem trzech książek. Dwie pierwsze, „Cyfrowa wieża” i „Zwodniczy punkt”, były powieściami sensacyjnymi. Trzecia powieść oznaczała zwrócenie się autora ku pisaniu powieści sensacyjnych, włączającemu w swoją tematykę chrześcijaństwo i Watykan. „Kod Leonarda da Vinci” jest pisany w tym nastroju, a jest do tego stopnia popularny, że ożywił sprzedaż poprzednich książek, i doprowadził do umieszczenia ich na listach najlepiej sprzedających się książek.

Brown planuje wykorzystanie „Kodu Leonarda da Vinci” jako trampoliny dla nowej serii podobnych książek, z tym samym bohaterem, Robertem Langdonem, który będzie „umiejscowiony w Paryżu, Londynie i w stolicy Stanów Zjednoczonych – Waszyngtonie”. W kolejnej powieści „Langdon sam będzie wmieszany w tajemnicę na ziemi amerykańskiej. Ta nowa powieść bada ukrytą historię stolicy naszego narodu”.

Jakie jest religijne podłoże autora?

On twierdzi, że jest chrześcijaninem. Strona „Często zadawane pytania” pod jego internetowym adresem zawiera następujące treści:

CZY JEST PAN CHRZEŚCIJANINEM?

Tak, jestem chrześcijaninem – chociaż nie w takim rozumieniu, jak przyjmuje to współczesny świat. Jeżeli zada się trzem osobom pytanie o to, co rozumieją pod pojęciem „chrześcijanin”, to otrzyma się trzy różne odpowiedzi. Niektórzy uważają za wystarczający chrzest. Inni uważają, że konieczna jest akceptacja Biblii jako niezmiennego faktu historycznego. Inni jeszcze żądają wiary, że wszyscy ci, którzy nie akceptują Chrystusa jako ich osobistego Zbawcy, są skazani na piekło. Wiara jest ciągłością, a wszyscy uczestniczymy w tej linii tam, gdzie możemy. Poprzez próbę osiągnięcia sztywnej klasyfikacji nieuchwytnych pojęć takich jak wiara, to kończymy na dyskutowaniu kwestii semantycznych do takiego punktu, w którym całkowicie zapominamy to, co jest oczywiste, a mianowicie to, że wszyscy staramy się wyjaśnić wielkie tajemnice życia. Wszyscy staramy się podążać własnymi ścieżkami oświecenia. Uważam się za ucznia wielu religii. Im więcej się uczę, tym więcej mam pytań. Dla mnie duchowe poszukiwania są rozwojową pracą trwającą przez całe życie.

1.b) „Kod Leonarda da Vinci”: fakt czy fikcja?

Kto to jest znawca symboli?

Według słownika Webstera, „symbologist” to „osoba, która zajmuje się albo jest biegła w symbolice”, „symbology” jest określana jako „sztuka wyrażania poprzez symbole”. Zbędne jest mówić, że nie jest to pojęcie powszechne. Brown używa tego pojęcia nie w tym celu, aby odnieść się do osoby, która studiowała tę dziedzinę, ale w znaczeniu dyscypliny pseudonaukowej. Istotnie, Harvard University nie ma wydziału symboliki religijnej, a zatem idea, aby uczynić bohaterem powieści „sławnego znawcę symboliki religijnej z Harvardu” jest dziwaczna.

Jakie są twierdzenia w książce o badaniach przeprowadzonych w celu napisania tej książki?

Na stronie z podziękowaniami w tej powieści, Brown zamieszcza wiele podziękowań, aby wywołać wrażenie, że przeprowadzone zostało sumienne badanie:

Za hojną pomoc w badaniach przeprowadzonych na potrzeby tej książki, chciałbym podziękować następującym instytucjom: Muzeum w Luwrze, Francuskiemu Ministerstwu Kultury, Projektowi Gutenberga, Bibliotece Narodowej, Bibliotece Towarzystwa Gnostycznego, Działowi Opracowań Obrazów i Dokumentów Muzeum w Luwrze, Catholic World News, Królewskiemu Obserwatorium Astronomicznemu w Greenwich, London Record Society, The Muniment Collection w Opactwie Westminsterskim, Johnowi Pike’owi, Federacji Naukowców Amerykańskich i pięciu członkom Opus Dei (trzem czynnym i dwóm byłym), którzy opowiedzieli ich historie, pozytywne i negatywne, dotyczące ich doświadczeń w Opus Dei.

On składa również podziękowanie księgarni „za wytropienie tak wielu książek do badań”, a także wielu innym osobom.

Nie jest jasne, jak wiele z tych podziękowań Browna to rozmyślne ich rozciąganie, aby wywierało głębsze wrażenie i podniosło wiarygodność książki. Na przykład, Projekt Gutenberga jest internetową biblioteką tekstów, a zatem Browna „podziękowanie” nie może oznaczać nic innego, jak to, że przeglądał teksty na jednej ze stron Projektu Gutenberga. To samo dotyczyć może także innych podziękowań, które włączone zostały do tej listy. Podziękowania muzeom, bibliotekom i podobnym instytucjom mogą oznaczać nic więcej, jak to, że Brown wykorzystał ich zasoby, a one w żaden szczególny sposób nie pomagały mu w tych poszukiwaniach.

To odnosi się do podziękowania skierowanego do Catholic World News. Wydawca Catholic World News, Phil Lawler, gdy się z nim skontaktowaliśmy, stwierdził:

Byliśmy zaskoczeni i zdziwieni dowiadując się, że Catholic World News zostało wymienione w podziękowaniach książki.

Nie możemy przypomnieć sobie jakiegokolwiek kontaktu z Danem Brownem. Nie jest włączony w listę naszych byłych ani obecnych subskrybentów.

Skoro jest swobodny dostęp do wielu naszych treści dla każdego, kto odwiedza nasz portal, to jest możliwe, że on otrzymał jakieś informacje z naszego serwisu informacyjnego. Z pewnością nie przeprowadzaliśmy żadnych badań dla niego ani nie odpowiadaliśmy na żadne jego pytania.

Jakie są zasadnicze źródła inspirujące tę książkę?

Internetowa strona autora (www.danbrown.com) wymienia tylko częściową bibliografię dla książki, włączając takie tytuły, jak:

„Holy Blood, Holy Grail” – Michael Baigent, Richard Leigh, Henry Lincoln
„The Messianic Legacy” – Michael Baigent, Richard Leigh, Henry Lincoln
„The Dead Scroll Deception” – Michael Baigent i Richard Leigh
„The Goddess in the Gospels: Reclaiming the Sacred Feminina” – Margaret Starbird
„The Woman with the Alabaster Jar: Mary Magdalene and the Holy Grail” – Margaret Starbird
„The Templar Revelation: Secret Guardians of the True Identity of Christ” – Lynn Picknett, Clive Prince
„Jesus and the Lost Goddess: The Secret Teachings of the Original Christians” – Timothy Freke, Peter Gandy
„When God Was a Woman” – Merlin Stone
„The Chalice and the Blade: Our History, Our Future” – Riane Eisler

Powyższe tytuły to prace wymyślone w kręgach New Age, sprzeciwiające się rzeczywistości, koncentrujące się na rzekomych, sekretnych stowarzyszeniach, usiłujące zmieniać interpretację wiary chrześcijańskiej, są przepojone programem feministycznym. Historycy i badacze religii nie traktują poważnie tych prac.

Autor „Kodu Leonarda da Vinci” bierze te prace na poważnie. Jak wynika z tej listy, autor jest szczególnie zależny od prac Margaret Starbird i od trójki autorskiej – Michael Baigent, Richard Leigh, Henry Lincoln. Dodatkowym, szczególnie ważnym źródłem dla Browna jest książka The Templar Revelation.

Kim jest Margaret Starbird?

Jej strona internetowa opisuje ją jako „uczoną rzymskokatolicką”, której badania wykazały: „tajny prąd ezoterycznych entuzjastów ‘boskiej kobiecości’ wcielonej w Marii Magdalenie”. Ponadto – stale będąc rzekomo katoliczką, rozpoczęła wydawanie książek wychwalających „Święty Związek” Jezusa i Marii Magdaleny.” Według jej strony internetowej:
- „Badania prowadzone przez Starbird rekonstruują początek i zasięg herezji Świętego Grala, którego średniowieczni zwolennicy wierzyli, że Jezus był mężem Marii Magdaleny i w to, że Jego żona i dziecko emigrowali do Galii uciekając przed prześladowaniami”

- „Nowa książka obala mit celibatu Jezusa, odkrywając prawdę zakodowaną w symbolicznych numerach samych Ewangelii przez autorów greckiego Nowego Testamentu. Ta książka wykazuje jednoznacznie, że „Święty Związek” Jezusa i Pozostawionej Oblubienicy był prawdziwym kamieniem węgielnym wczesnego chrześcijaństwa.”

- „Ostatnia książka wyjaśnia, jak bolesna jest sytuacja w rzymskokatolickim duchowieństwie, której korzenie tkwią w stałym zaprzeczaniu „Oblubienicy” jako partnerki i w ciągłym naleganiu na celibat Jezusa”

- „Wczesne chrześcijaństwo było co do zasady kierowane równością, ale później wpłynięto w ten sposób, że uszczuplono rolę kobiety w Kościele. Ten tekst poszukuje przywrócenia równowagi płci zawartej w Ewangeliach”

-„Jej nieuniknionym wnioskiem jest to, że „Święty Związek” był początkowo bardzo bliski chrześcijańskim Ewangeliom”.

Kim są Baigent, Leigh i Lincoln?

Są autorami książki „Holy Blood, Holy Grail”, która w roku 1982 spopularyzowała w świecie języka angielskiego ideę, że Jezus był mężem Marii Magdaleny, i że ta linia krwi przetrwała w Europie do dzisiejszego dnia pod opieką organizacji znanej jako Zakon Syjonu.

Carl Olson i Sandra Miesel zauważają:
Ta książka jest tak zasadnicza dla „Kodu Leonarda da Vinci”, że Dan Brown zapożyczył dwa nazwiska autorów dla jego postaci – Leigh Teabing (którego nazwisko jest anagramem od nazwiska „Baigent”). Baigent i Lincoln są masońskimi historykami, natomiast Leigh jest fikcyjnym pisarzem...

Brown zapożycza wiele tez z „Holy Blood, Holy Grail”. Jego fikcyjny Zakon prawdopodobnie chroni „św. Grala ze świętą Krwią” – wraz z dokumentami do udowodnienia tego – jak również i cenne kości Magdaleny.

Po sukcesie „Holy Blood, Holy Grail”, ta trójka kontynuowała działanie jako autorzy książki „Messianic Legacy”, która podejmowała tematy poprzednich książek, ale ze zmianami. Następnie autorzy wyprodukowali liczne inne książki związane z „Kodem Leonarda da Vinci” i jego tematami.

Czym jest „The Templar Revelation”?

To jeszcze jedna obrazoburcza książka New Age. L.D. Meagher, recenzent tej książki, ujmuje w następujący sposób to, o czym książka chce nas przekonać:

Wszystko to, co wiecie o chrześcijaństwie jest błędne. Narodzenie Jezusa tak, jak jest przedstawiane przez chrześcijan jest mitem, kapłaństwo Chrystusa jest błędnie przedstawione, a ukrzyżowanie mogło być reklamową sztuczką. Prawda była rozmyślnie ukrywana przez dwa tysiąclecia przez ludzi, którym zależało na popieraniu własnego programu, poczynając od przywódców wczesnego chrześcijaństwa, włączywszy apostołów Piotra i Pawła. Kto mówi w ten sposób? Ci sami ludzie, którzy twierdzą, że całun turyński jest fotografią Leonarda da Vinci.

W ich wcześniejszej książce, „Turin Shroud: In Whose Image?”, Lynn Picknett i Clive Prince utrzymują, że całun turyński jest podróbką wykonaną prymitywną techniką fotograficzną rozwiniętą przez Leonarda da Vinci i wykorzystaną do zarejestrowania własnego wizerunku na płótnie. Teraz powracają z nową książką do tego, co ich poprzednia porzucała:

To badanie całunu przekonało ich o tym, że Leonardo był wiodącym członkiem tajemniczego stowarzyszenia zwanego Zakonem Syjonu. Oni uważali, że ten Zakon wzrósł obok innego tajemnego zakonu, Zakonu Templariuszy. Jednak w przeciwieństwie do Templariuszy Picknett i Prince uważają, że Zakon Syjonu jest żywy i sprawnie manipuluje codziennymi wydarzeniami.

Jak można podejrzewać, ta praca jest daleka od uczoności. Meagher charakteryzuje sposób oceny dowodu przez autorów w następujący sposób:
To, co wydaje się nie posiadać ani zasług ani znaczenia musi być zarówno prawdziwe, jak i życiowo ważne. Uzbrojeni w ten wywrócony do góry nogami punkt widzenia, Picknett i Price zanurzają się w badaniu mrocznego świata herezji i okultyzmu…

Nic w „The Templar Revelation” nie urasta do poziomu „dowodu ostatecznego”. Natomiast, jego wnioski są oparte na najbardziej kruchych z założeń, które są podpierane najsłabszymi z pośredniego i ubocznego dowodu albo, jak to bywa często, poprzez zapewnienie, że brak dowodu uzasadnia ich wnioski.

Na koniec, Picknett i Prince, twierdzą, że mroczna konspiracja była czyniona przez blisko dwa tysiąclecia. W istocie dwie konspiracje: jedna, włączająca wszystkie denominacje chrześcijańskie i z Watykanem na czele, zakazuje prawdy, a druga zarządzana przez Zakon Syjonu ukrywa ją.

To właśnie od „The Templar Revelation” jest „zależny” Dan Brown, autor „Kodu Leonarda da Vinci”, w twierdzeniach dotyczących Leonarda da Vinci.

2.a) Jakie twierdzenia zawiera „Kod Leonarda da Vinci”

Jakie szczegółowe twierdzenia książki zawiera oświadczenie dotyczące „faktów” w powieści?

Oświadczenie zapewnia o rzeczywistości niektórych twierdzeń dotyczących Zakonu Syjonu, Opus Dei (główny temat książki) oraz opisy z książki dotyczące sztuki, architektury i rytuałów.

Chociaż oświadczenie to przedstawia najbardziej jawne twierdzenia w sposób ścisły, to sama powieść ma zawierać w sobie więcej prawdy niż to, co jest określane na tej stronie jako fakt. Ta książka jest napisana w taki sposób, że sugeruje branie jako prawdziwe jej twierdzeń o Zakonie Syjonu, Kościele katolickim i Chrystusie. Własne spostrzeżenia autora poza książką sugerują to samo. Na jego osobistej stronie internetowej, pisze o historycznym sekrecie, który ujawnia w „Kodzie Leonarda da Vinci” i stwierdza:

Ta tajemnica, którą ujawniam była szemrana przez wieki. Nie jest moją własną. Bezsprzecznie jednak to pierwszy raz, gdy ta tajemnica jest wyjawiona poprzez popularną powieść, ale sama informacja nie jest niczym nowym.

Co książka twierdzi o Zakonie Syjonu?

Według oświadczenia o prawdziwości, Zakon Syjonu – tajne stowarzyszenie europejskie założone w roku 1099 – jest istniejącą organizacją. W roku 1975 Biblioteka Narodowa w Paryżu dokonała odkrycia pergaminów znanych jako „Les Dossiers Secrets”, identyfikujące licznych członków Zakonu Syjonu, w tym Izaaka Newtona, Botticellego, Victora Hugo i Leonarda da Vinci.

Powieść kontynuuje opis Zakonu Syjonu jako tajnego stowarzyszenia broniącego linii krwi Jezusa Chrystusa i Marii Magdaleny. Jest on prześladowany przez Kościół katolicki z tego powodu, że ukrywa rzekomą tajemnicę tej linii krwi. Ta organizacja poświęca się czci „świętej niewiasty” i organizuje orgie jako formy rytualnego nabożeństwa.

Czym były naprawdę „Les Dossiers Secrets”?

One są zbiorem dokumentów odnalezionym w Bibliotece Narodowej w Paryżu, który pozornie ustala pochodzenie Zakonu Syjonu, stowarzyszenia tajnego. Te dokumenty zostały ogłoszone szerokiemu kręgowi odbiorców w latach siedemdziesiątych i stworzyły podstawy następujących książek: „Holy Blood, Holy Grail”, „The Messianic Legacy”, a później „Kod Leonarda da Vinci”. Te dokumenty zostały stworzone przez grupę, którą kierował śmiały oszust Pierre Plantard.

Chociaż „Kod Leonarda da Vinci” dalej traktuje te dokumenty jako autentyczne, to wielu innych pisarzy ezoterycznej „historii” uznało, że one są sfałszowane. Nawet autorzy „Holy Blood, Holy Grail” i „The Messianic Legacy” później zaczęli je kwestionować. Autorzy, Carl Olson i Sandra Miesel zauważają:

„The Messianic Legacy” szczegółowo przedstawia nieporządek w zagubionych dokumentach i sfałszowanych podpisach aż Baigent i towarzysze zaczynają wątpić w bezstronność Plantarda. Otóż powinni byli, ponieważ ten zestaw dokumentów daje ku temu wszelkie powody, łącznie z fałszerstwami dat publikacji. Ten proces przypomina ostatnie sprawy sądowe ludzi włączających fałszywe informacje o dziełach sztuki do istniejących katalogów, aby stworzyć fałszywą historię dla ich towarów.

Inne większe źródło idei ezoterycznych, „The Templar Revelation”, określa te dokumentacje jako fałszerstwa.

Jaka jest rzeczywista historia Zakonu Syjonu?

Zakon Syjonu był stowarzyszeniem założonym w roku 1956 przez czterech Francuzów. Dwoma członkami tego klubu byli André Bonhomme (który był prezesem tego stowarzyszenia, gdy zostało ono założone) i Pierre Plantard, który wcześniej został skazany na sześć miesięcy więzienia za oszustwa i defraudacje.

Nazwa tej grupy jest nazwą miejscowej góry we Francji (Col du Mont Sion), a nie Mount Zion w Jerozolimie. Nie ma to związku z uczestnikami wypraw krzyżowych, templariuszami, albo wcześniejszymi ruchami włączającymi „Syjon” do ich nazw.

Ta organizacja rozpadła się po krótkim czasie, ale w późniejszych latach Pierre Plantard przywrócił ją do życia, twierdził, że był „wielkim mistrzem” albo przywódcą tej organizacji, i zaczął wysuwać oburzające twierdzenia dotyczące jej przeszłości, wcześniejszego członkostwa, a także prawdziwych celów. To właśnie on twierdził, że ta organizacja wywodzi się od wojen krzyżowych. Razem z późniejszymi współpracownikami stworzyli i scalili „Les Dossier Secrets” w Bibliotece Narodowej w Paryżu. On był tym, który stworzył historię, że ta organizacja strzegła tajemnicy królewskiej linii krwi, mogącej pewnego dnia powrócić do władzy politycznej.

Jaki jest dowód, że jest to historia Zakonu?

Po tym jak twierdzenia Plantarda dotyczące Zakonu doszły do wiadomości publicznej, jego wcześniejsi wspólnicy zaprzeczyli jego twierdzeniom. W jednym z oświadczeń złożonych w roku 1996 dla BBC przez pierwszego prezesa Zakonu Syjonu, André Bonhomme stwierdził:

Zakon Syjonu już nie istnieje. Nigdy nie byliśmy włączeni w żadną działalność o charakterze politycznym. To było tylko pięciu przyjaciół, którzy dla żartów połączyli się. Sami nazwaliśmy się Zakonem Syjonu, ponieważ w pobliżu była góra o takiej samej nazwie. Nie widziałem Pierre Plantarda przez ponad dwadzieścia lat i nie wiem, czego on jest wart, ale zawsze miał dużą wyobraźnię. Nie wiem, dlaczego ludzie usiłują zrobić jakąś wielką rzecz z niczego.

Stacja BBC stwierdza ostatecznie:

Nie ma dowodu istnienia Zakonu Syjonu aż do lat pięćdziesiątych dwudziestego wieku; aby go odnaleźć należy udać się do miasteczka St. Julien. Zgodnie z prawem francuskim każde nowe stowarzyszenie albo zrzeszenie powinno zostać zarejestrowane w odpowiednim urzędzie. Dlatego są tutaj akta ukazujące, że Zakon Syjonu złożył do urzędu odpowiednie formularze w roku 1956. Według jednego z założycieli, to dziwaczne stowarzyszenie przyjęło nazwę nie od Jerozolimy, ale od położonej w pobliżu góry (Col du Mont Sion, wysokość 786 m). Ten zbiór dokumentów również zawiera dane, że wielki mistrz Zakonu, Pierre Plantard, który jest postacią centralną w tej historii, spędził pewien czas w więzieniu.

Dla obszernej chronologii zdarzeń dotyczących Pierre Plantarda, Zakonu Syjonu i ewentualnego ustania działalności, można zobaczyć materiały na stronach internetowych zebrane przez badacza Paula Smitha, [link widoczny dla zalogowanych]

Jaki jest dowód, że Pierre Plantard był oszustem?

Paul Smith zauważa:
Pierre Plantard został skazany 17 grudnia 1953 roku, przez sąd w St. Julien-en-Genevois na sześć miesięcy więzienia za złamanie francuskiego prawa dotyczącego „nadużycia zaufania” („Abus de Confiance”).

Dowód na powyższe został odnaleziony w liście napisanym w roku 1956 do podprefekta St. Julien-en-Genevois, który może być odnaleziony w zbiorze, który zawiera statuty z roku 1956 Zakonu Syjonu i rejestrację jego dokumentów z tego roku:

W naszych archiwach odnaleźliśmy uwagę opatrzoną datą 15 grudnia 1954 roku informującą nas o tym, że Pierre Plantard został skazany na sześć miesięcy więzienia za „nadużycie zaufania” według artykułów 406 i 408 kodeksu karnego.

W latach osiemdziesiątych Plantard twierdził, że spędził wiele lat poza Zakonem Syjonu, podczas, którego to czasu człowiek nazywający się Roger-Patrice Pelat służył jako jego wielki mistrz.

Pelat jednak był uwikłany w skandal korupcyjny, a Plantard w końcu stał został włączony w zbadanie tego skandalu przed sądami francuskimi. Paul Smith zauważa:
Kiedy sędzia Jean-Pierre Thierry stał się przewodniczącym sądu francuskiego kierującym tym śledztwem w sprawie finansowego skandalu korupcyjnego Patrice’a Pelata z lat osiemdziesiątych, Plantard dobrowolnie złożył zeznania w latach dziewięćdziesiątych dostarczając dowody do śledztwa, twierdząc, że Pelat był „Wielkim Mistrzem Zakonu Syjonu”. Sędzia nakazał przeszukanie domu Plantarda, który odsłonił zbiór dokumentów Zakonu Syjonu, twierdzących, że Plantard był „prawdziwym królem Francji”. Ten sędzia zatrzymał następnie Plantarda na przesłuchanie, na 48 godzin, zażądał od Plantarda, aby złożył przysięgę. Wtedy Plantard oświadczył, że wszystko to zostało przez niego zmyślone, po czym Plantard otrzymał poważne ostrzeżenie, aby nie „igrać” z francuskim wymiarem sprawiedliwości. Stało się to we wrześniu 1993 roku i wszystko to było relacjonowane przez prasę tamtego okresu. To była przyczyna ostatecznego zakończenia działalności przez Zakon Syjonu w roku 1993.

Pierre Plantard zmarł w roku 2002.

Jaki jest Zakon Syjonu założony przez Plantarda w porównaniu z Zakonem, który został przedstawiony w „Kodzie Leonarda da Vinci”?

Olson i Miesel zauważają, że w celu realizacji zadania polegającego na promowaniu
„boskości kobiecej” Brown przyjął Zakon Syjonu w wersji zaprezentowanej w „Holy Blood, Holy Grail” i w podobnych pracach:

Sfałszowane dokumenty i godne podziwu książki (dotyczące aktualnego Zakonu) uległy zwielokrotnieniu. Wykazy sławnych wielkich mistrzów zostały sporządzone. Nabożeństwa do bogini (Goddess-worship) jednak nie były częścią przedsięwzięcia (w odróżnieniu od Browna wersji Zakonu). W roku 1975 Plantard zaczął sam siebie nazywać „Plantard z St. Claire” roszcząc sobie pretensje do powiązań ze szlachetnego rodu rodzinami szkockimi włączonymi w ruch masonerii, która zbudowała dziwną kaplicę Rosslyn blisko Edynburga. (To dlatego „The da Vinci Code” twierdzi, że krew Chrystusa przetrwała w sposób bardziej bezpośredni w rodzinach Plantardów i St. Claire.)

Pomimo pośredniego uznania w „Kodzie Leonarda da Vinci” Plantarda, to tajne stowarzyszenie w samym środku książki pozostaje tylko produktem rozgorączkowanej wyobraźni. Olson i Miesel wygłaszają w końcu wniosek:

Chociaż ta zmyślona historia Zakonu była nieustannie przedstawiana jako fałszywa we Francji i w BBC w roku 1996, nie mówiąc już o żmudnym odbrązawianiu przez badacza Paul Smith przynajmniej od roku 1985, to Dan Brown chce, aby czytelnicy książki myśleli o tym jako czymś realnym – po prostu – że jego niedorzeczne twierdzenia są prawdziwe. Komercyjna potrzeba karmienia publiki posmakiem tajemniczości jasno triumfuje.

2.b) Jakie twierdzenia zawiera „Kod Leonarda da Vinci”

Jakie jest twierdzenie „Kodu Leonarda da Vinci” odnośnie do Opus Dei?

Według oświadczenia na początku książki:
Prałatura watykańska znana jako Opus Dei jest głęboko oddaną katolicką sektą, która była tematem ostatnich kontrowersji odnoszących się do raportów o praniu mózgów, zmuszaniu i niebezpiecznej praktyce znanej jako „cielesne umartwianie się”. Opus Dei zbudowało już konstrukcję za 47 milionów dolarów Krajowej Głównej Siedziby w Lexington Avenue, 243 w Nowym Jorku.

Powieść opisuje Opus Dei jako „Kościół katolicki” i przedstawia je jako zakon mnichów z członkami służącymi jako mordercy, spośród których jeden – nazywający się Sylas (Silas) – jest kluczową w tej książce postacią.

Jaka jest historia rzeczywistego świata Opus Dei?

Według Dyrektora do spraw Informacji Opus Dei, Briana Finnerty:
Rzeczywiste Opus Dei zostało założone w Hiszpanii w roku 1928 przez katolickiego księdza, św. Josemaria Escrivá, w tym celu, aby popierać świętość osób świeckich. Zaczęło to wzrastać z poparciem lokalnych biskupów i zostało zaaprobowane jako świecki instytut na prawach papieskich przez Stolicę Apostolską w roku 1950. Działalność Opus Dei została pobłogosławiona i popierana przez papieży: Jana XXIII, Pawła VI, Jana Pawła I oraz Jana Pawła II. W roku 1983 Jan Paweł II ustanowił Opus Dei prałaturą personalną Kościoła katolickiego po starannym zbadaniu jego roli w misji chrześcijańskiej. Kulminacją poparcia Kościoła dla Opus Dei i jego przesłania nadeszło wraz z kanonizacją jego założyciela. Papież Jan Paweł II nazwał założyciela Opus Dei „świętym zwyczajnego życia”.

Jakie jest rzeczywiste Opus Dei w porównaniu z przedstawionym w „Kodzie Leonarda da Vinci”?

Jest duża liczba nieścisłości w przedstawieniu Opus Dei, jaka jest w powieści. Niektóre z najbardziej znaczących są zebrane i poddane krytyce przez Finnerty’ego:
Autor pokazuje dostrzegalny brak zrozumienia struktury Kościoła katolickiego i jego różnych instytucji składowych. Poza błędnym określeniem Opus Dei jako „sekty”, w różny sposób nazywa je „Kościołem katolickim”, „zgromadzeniem”, „prałaturą personalną samego papieża”, a także „Prałaturą Personalną Miasta Watykan”
Nazywanie Opus Dei „Kościołem katolickim” nie ma sensu. Opus Dei dostarcza dodatkowej duchowej formacji, a nie jest powołane do pełnienia zwykłych funkcji diecezjalnych, z wyłączeniem kilku odosobnionych przypadków, w których papież albo biskup poprosił Opus Dei o zatroszczenie się o jakąś sprawę. Ponadto – w samym pojęciu „katolicki” jest zawarte to, że może być tylko jeden Kościół katolicki, a Opus Dei jest tylko jego częścią składową, w zupełności z nim zintegrowaną
„Zgromadzenie” jest zatem pojęciem, które nie może być stosowane do Opus Dei, skoro odnosi się do osób zakonnych. A przyczyną istnienia Opus Dei jest to, aby zapewnić świętość osobom, które nie są powołane do życia w zakonach religijnych. Z tego samego powodu, opis Opus Dei jako zbiorowości mnichów w habitach, i klasztornych ich siedzib, jest zupełnie sprzeczny z rzeczywistością
Różne określenia personalnej prałatury, które wykorzystuje autor do opisu Opus Dei przypominają coś w rodzaju papieskiego odpowiednika armii osobistej, to jest pozaprawnego bytu, który nie podlega jakimkolwiek władzom Kościoła katolickiego. „Personalna” nie oznacza, że Opus Dei należy do papieża albo do urzędników Watykanu, ale oznacza, że jurysdykcja prałatury odnosi się do osób, a nie do poszczególnych obszarów
Opus Dei kładzie szczególny nacisk na pomoc osobom świeckim szukającym świętości w ich codziennym życiu. Nie ma żadnych mnichów, ani żadnych członków, którzy mogliby odpowiadać postaci nazwanej w powieści Sylas (Silas)
Opisy „praktyk” Opus Dei, przedstawione jako krwawe praktyki oczyszczające jakie stosuje Silas, są wytworem wyobraźni. Uwzględniają one akty pokuty niektórych największych świętych Kościoła, włączając w to św. Josemaría Escrivá, a przekształcił to autor wszystko w jedno wielkie monstrualne przedstawienie
Podobnie – nauczanie wiary, udzielanie duchowego kierownictwa i bycie świadkiem Chrystusa (według autora: „pranie mózgu”, „przymus”, albo „rekrutacja”) są zasadniczymi aspektami wiary chrześcijańskiej, a nie praktyk Opus Dei
Ta idea, że Opus Dei weszło w korupcyjne przedsięwzięcie z papieżem Janem Pawłem II – Bank Watykański za prałaturę personalną – jest obraźliwe i nie ma podstaw w rzeczywistości

Czy Opus Dei odpowiedziało wydawcy „Kodu Leonarda da Vinci” w związku z jego złym przedstawieniem w tej książce?

Tak, Opus Dei uczyniło to. Dyrektor do spraw Informacji Opus Dei, Finnerty, wyjaśnił, że ta organizacja wysłała list protestacyjny do wydawcy:
Krótko przed publikacją „Kodu Leonarda da Vinci”, wysłaliśmy list do Doubleday wskazujący na liczne nieprawdziwe fakty w tej powieści i wyjaśniając, że „przedstawienie Opus Dei w tej książce jest fałszywe i niewłaściwe prawie w każdej kwestii”.
Ten list wyjaśniał, czym jest rzeczywiste Opus Dei:
„Podstawową działalnością prałatury Opus Dei jest udzielanie duchowego kierownictwa dla pomocy tym, którzy żyją Ewangelią w ich codziennym życiu. W październiku roku 2002 papież Jan Paweł II kanonizował założyciela Opus Dei, Josemaría Escrivá, przed kilku setkami tysięcy ludzi, tych którzy odnieśli korzyść z duchowego kierownictwa Opus Dei.
Czy ta organizacja wystąpi na drogę sądową przeciwko wydawcy, to jeszcze okaże się.

2.c) Jakie twierdzenia zawiera „Kod Leonarda da Vinci”

Jaki jest dowód na to, że Biblię ukształtowano niezależnie od Konstantyna?

Kanon Starego Testamentu formował się przez wieki. Jezus i apostołowie już uznali władzę pism Starego Testamentu, które istniały w ich czasach, jak jest to zilustrowane następującymi wersami:

„I zaczynając od Mojżesza poprzez wszystkich proroków wykładał im, co we wszystkich pismach odnosiło się do Niego” (Łk 24,27)
„Badacie Pisma, ponieważ sądzicie, że w nich zawarte jest życie wieczne: to one właśnie dają o mnie świadectwo” (J 5,39)
„Paweł według swego zwyczaju wszedł do nich i przez trzy tygodnie rozprawiał z nimi. Na podstawie Pisma wyjaśniał i nauczał: Mesjasz musiał cierpieć i zmartwychwstać.” (Ap 17, 2-3)
„Od lat bowiem niemowlęcych znasz Pisma święte, które mogą cię nauczyć mądrości wiodącej ku zbawieniu przez wiarę w Chrystusie Jezusie”. (2Tm 3,15)

W pierwszym wieku apostołowie i ich towarzysze napisali księgi Nowego Testamentu, które były przekazywane następnym pokoleniom chrześcijan i były czytane w kościołach. W wieku drugim i trzecim gnostycy zaczęli tworzyć pisma, które fałszywie twierdziły, że pochodzą od apostołów, ale skoro nie były przekazywane od początku w kościołach, to zostały odrzucone. W odpowiedzi na te nowe, fałszywe pisma Kościoły sporządziły listy autentycznych książek pochodzących od Apostołów. Sławna lista świętych pism z połowy drugiego wieku jest znana jako Kanon Muratoriego.

Proces, poprzez który kanon Pisma Świętego uległ uformowaniu się, dokonał się do czasu Konstantyna (w pierwszych latach czwartego wieku), a on do tego się nie przyczynił. Było kilka ksiąg Starego Testamentu (znanych teraz jako apokryfy), które były dyskutowane po okresie Konstantyna, aż do końca czwartego wieku – dalej dając przykład tego, że on nie zestawił ksiąg Biblii. Żaden badacz Biblii nie utrzymuje, że Konstantyn odegrał taką rolę w rozwoju Pisma Świętego. Dan Brown po prostu się myli.

Co „Kod Leonarda da Vinci” twierdzi o uznaniu boskości Jezusa przez wczesny Kościół?

„Kod Leonarda da Vinci” odnośnie do Soboru w Nicei z roku 325 stwierdza, że:
Aż do tamtej chwili w historii, Jezus był postrzegany przez swoich następców jako śmiertelny prorok… wielki i przemożny człowiek, ale nic ponadto. Śmiertelnik... Przez oficjalne zaaprobowanie Jezusa jako Syna Bożego, Konstantyn przeistoczył Jezusa w Boga.

To prawda, że Konstantyn, w następstwie swojego nawrócenia się, przewodniczył Pierwszemu Soborowi Nicejskiemu, ale nie jest prawdą, że Konstantyn „przeistoczył Jezusa w Boga” albo, że chrześcijanie nie przyjmowali wcześniej Jezusa jako Boga.

Konstantyn zwołał Sobór, żeby rozstrzygnąć spór, który powstał wtedy, gdy kapłan z Egiptu – Ariusz – zaczął zaprzeczać, że Jezus był Bogiem, powodując tym skandal. Ariusz zdobył znaczną liczbę zwolenników – znanych jako arianie – a ta kontrowersja między arianami a tradycyjnymi chrześcijanami wzrosła i stała się tak ostra, że cesarz zwołał Sobór, aby rozstrzygnąć tę sprawę. Osobiście Konstantyn dążył do tego, aby wesprzeć pozycję arian, ale uznał autorytet biskupów artykułujących wiarę chrześcijańską, a biskupi Soboru potwierdzili tradycyjne nauczanie chrześcijańskie, że Jezus był Bogiem. To właśnie biskupi Soboru w Nicei potwierdzili stanowisko przeciwko Ariuszowi i jego następcom. Konstantyn uznał ich autorytet pomimo tego, że wolałby postąpić jednak inaczej.

Jaki jest dowód na to, że chrześcijanie uważali Chrystusa za Boga przed Soborem w Nicei?

Boskość Chrystusa jest podkreślana w Nowym Testamencie. Na przykład czytamy, że przeciwnicy Chrystusa usiłowali zabić go, ponieważ on „nazwał Boga swoim Ojcem, czyniąc się równym Bogu” (J 5,18).
Zapytany o to, w jaki sposób ma szczególną wiedzę o Abrahamie, Jezus odpowiada: „Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Zanim Abraham stał się, JA JESTEM” (J 8,58), powołując i stosując do siebie samego imię Boga: „JA JESTEM”. Jego słuchacze zrozumieli dokładnie, co on twierdził o sobie samym. „Porwali więc kamienie, aby je rzucić na Niego. Jezus jednak ukrył się i wyszedł ze świątyni.”
W Ewangelii św. Jana (20,28), Tomasz upada do stóp Jezusa, wołając: „Pan mój i Bóg mój!”. A Paweł mówi nam, że Jezus wybrał narodzenie się w skromnej, ludzkiej postaci, chociaż mógł pozostać w równej chwale z Ojcem, dla Niego on był „istniejący w postaci Bożej” (List do Filipian 2,6).

„Kod Leonarda da Vinci” twierdzi, że kanon Pisma Świętego został zmieniony na zlecenie Konstantyna, aby poprzeć jego nową doktrynę. Jak można na to odpowiedzieć?

Brown twierdzi to w tym celu, żeby zaprzeczyć dowodowi, który istnieje przeciwko jego stanowisku. Nie może udzielić poparcia temu twierdzeniu. Żadne pismo chrześcijańskie, ani niechrześcijańskie nie popiera jego stanowiska. Jest wiele powodów, dla których tak się dzieje, spośród których zobaczymy niektóre poniżej, ale jedną z przyczyn tego jest to, że pisma Ojców Kościoła (a nawet historyków niechrześcijańskich) przed okresem Konstantyna pokazują, że Chrystus był postrzegany jako Bóg.

Zwróćmy uwagę na następujące cytaty z okresu przed Soborem w Nicei:
Ignacy Antiocheński: „Dla naszego Boga, Jezus Chrystus, został poczęty z Marii w zgodzie z Bożym planem: z plemienia Dawida, to prawda, ale również z Ducha Świętego” (List do Efezjan 18,2; (A.D.110)
Tertulian: „Sam Bóg jest bez grzechu. Jedynym człowiekiem bez grzechu jest Jezus Chrystus; Chrystus jest również Bogiem”, Świadectwo duszy 41,3 (A.D.190)
Orygenes: „Chociaż był Bogiem, przybrał ludzką postać; po tym jak stał się człowiekiem, pozostał tym, kim był: Bogiem”, O zasadach I,0,4 (A.D.225)

Co twierdzi „Kod Leonarda da Vinci” odnośnie do relacji Jezusa i Marii Magdaleny?

Książka twierdzi, że oni oboje byli małżeństwem. Twierdzi, że Jezus i Maria Magdalena mieli córkę. Książka stwierdza dalej:
Maria Magdalena była w ciąży w czasie ukrzyżowania. Dla bezpieczeństwa nienarodzonego dziecka Chrystusa, nie miała wyboru, jak tylko zbiec z Ziemi Świętej…To właśnie we Francji urodziła córkę. Dziewczynka miała na imię Sarah.
Następnie w tej książce jest twierdzenie, że ten związek dał początek linii krwi, która wciąż istnieje w prominentnych rodzinach europejskich (łącznie z jedną z głównych postaci książki, Sophie Neveu). Twierdzi również, że Kościół katolicki wiedział o tym, ale ukrywał to przez stulecia, nawet uciekając się do mordowania pochodzących od Chrystusa, aby zapewnić zabezpieczenie tej tajemnicy:
…największa skrywana tajemnica w historii ludzkości. Jezus Chrystus nie tylko był mężem, ale On był ojcem…
Wczesny Kościół obawiał się, że jeśli tej linii pozwoliłoby się na wzrost, to możliwe, że sekret Jezusa i Marii Magdaleny wypłynąłby na powierzchnię i doprowadziłby do zmiany zasadniczej doktryny katolickiej o boskim Mesjaszu, który nie miał żony, ani nie podejmował pożycia seksualnego…Wiele poszukiwań Watykanu miało na celu zlikwidowanie członków tej królewskiej linii.

Jak odpowiadasz na te twierdzenia?

Jest nieodpowiedzialne formułowanie przez Browna takich twierdzeń. On nie ma solidnych dowodów na poparcie tych twierdzeń, a w braku takich dowodów jest nie do zaakceptowania rozpowszechnianie takich zarzutów.
Twierdzenie, że katolicy zabili potomków swojego Boga jest podłym i nie do zaakceptowania
Atakiem na ich wiarę. Ludzie wszystkich wyznań powinni uważać Dana Browna za występnego i zajadłego człowieka, który czyni taki rodzaj zarzutów.

Co należy uczynić ze szczegółowym twierdzeniem „Kodu Leonarda da Vinci”, że Jezus był mężem Marii Magdaleny?

Nie jest możliwe, aby traktować to twierdzenie na poważnie.
Ta przyczyna, że Brown i garść innych (głównie autorów New Age) usiłowała identyfikować Marię Magdalenę jako żonę Jezusa jest oczywiste: Ona jest jedną z kilku kobiet-uczennic Chrystusa, która wyróżnia się, której imię znamy, a o której nie wiemy, że była żoną kogoś innego. O innych kobietach-uczennicach Jezusa wiadomo, że były zamężne. Jeśli ktoś chce zmusić Jezusa do roli męża, to Maria Magdalena jest jedną z kilku wyróżniających się i pozornie zdatnych do podjęcia roli jego żony.
Ponadto – nie ma niczego w Nowym Testamencie, co stanowi albo implikuje to, że Jezus był mężem Marii Magdaleny. Stosownie do Nowego Testamentu, Maria z Magdali była oddaną zwolenniczką Jezusa i jednym ze świadków jego zmartwychwstania (Mt 28,1), ale nie jego żoną. Nie ma dowodu w Nowym Testamencie ani w Pismach Ojców Kościoła, że była ona żoną Jezusa.
Jezus również mówił o rzeczach, które wskazywały na to, że nie był niczyim mężem. On przedstawia dobrowolne powstrzymanie się od małżeństwa jako najwyższą formę poświęcenia się, a jako duchowy przywódca ruchu chrześcijańskiego, sam utrzymywał takie standardy.
Co więcej – wczesny Kościół był zgodny w pojmowaniu Jezusa jako osoby stanu wolnego. To nie jest jakąś późniejszą doktryną, ale informacją zaczerpniętą z Nowego Testamentu. Autorzy Nowego Testamentu stale przedstawiają Kościół jako „Oblubienicę Chrystusa” (2 List do Koryntian 11,2). Tylko jeżeli Chrystus był stanu wolnego, to Kościół mógł być przedstawiany metaforycznie jako jego Oblubienica.

Co Brown twierdzi odnośnie do roli Marii Magdaleny we wczesnym Kościele?

Brown twierdzi, że w pierwotnych Ewangeliach, Maria Magdalena bardziej niż Piotr była wyznaczona, żeby ustanowić Kościół:
Stosownie do tych niezmienionych Ewangelii, to nie Piotr był tym, któremu Chrystus dał wskazówki za których pomocą ma ustanowić Kościół. To była Maria Magdalena…Jezus był pierwszym feministą.
Znów brak podstaw do tego twierdzenia. Żaden z wczesnych manuskryptów Ewangelii ani żadne z cytatów z Ewangelii z pism Ojców Kościoła nie sugerują, że cokolwiek w tym sensie zostało powiedziane na jakimkolwiek etapie w historii Ewangelii. Twierdzenie Browna, że „Jezus był pierwszym feministą” w żadnym razie nie wyraża historycznej prawdy, która miała miejsce.

Odwołanie się do wcześniejszych „niezmienionych” ewangelii, które nie zostały sfałszowane przez Konstantyna albo innych we wczesnym Kościele jest bezmyślne. Nie ma dowodu, że Konstantyn zażądał, aby zostały dokonane jakiekolwiek zmiany w Piśmie Świętym. Gdy ktoś twierdzi, że on dał takie polecenie, to powinien być w stanie poprzeć to cytatami ze współczesnych źródeł – albo nawet notatkami z późniejszych wieków. Brown nie ma po prostu żadnych dowodów na poparcie swoich twierdzeń.

Jeżeli Konstantyn albo ktokolwiek próbowałby dokonać zmiany w Piśmie Świętym, to chrześcijanie by tego odmówili. Kościół chrześcijański właśnie przeszedł wiek prześladowań, w którym chrześcijanie byli paleni na stosie za odmowę wyparcia się Pana i Pism, które on im przekazał. Ich zezwolenie na dokonanie takich zmian wydaje się nie do pomyślenia, a jakikolwiek usiłowanie dokonania zmian skończyłaby się ogromnym sporem, który byłby wzmiankowany w pismach z tamtego okresu.

Byłoby praktyczną niemożliwością dokonać zmiany Pisma, ponieważ istniały tysiące kopii na całym obszarze „świata” śródziemnomorskiego, od Europy do Afryki Północnej. Nie istniał żaden centralny rejestr tego, kto miał kopie Biblii, w ten sposób nie było możliwe wytropienie ich i zredagowanie. Wiele z wczesnych manuskryptów Pisma zaginęło. A kiedy spoglądamy na kopie, które zostały odkryte przez archeologów, to spostrzegamy, że uczą one tych samych doktryn, co ich późniejsze kopie, i widać to, że nie były przedmiotem żadnych ingerencji cenzorskich.

Co więcej – te pisma wczesnych Ojców Kościoła z okresu poprzedzającego Konstantyna pokazują to samo nauczanie i cytują Ewangelie jako mówiące te same sprawy jak w kanonicznych Ewangeliach.

3. Odpowiadając zwolennikom „Kodu Leonarda da Vinci”

W jaki sposób mogę pomóc innym zrozumieć jak bardzo obraźliwy jest „Kod Leonarda da Vinci”?

Uwydatniając, że twierdzenia występujące w książce są obraźliwe, szczególnie te, które dotyczą Jezusa i wczesnego chrześcijaństwa. Podkreślając, że te twierdzenia są fałszywe, że Brown nie ma dowodów na ich poparcie. Pomysł, że Jezus miał żonę jest absurdalny. Jednym z głównych tematów nowego Testamentu jest ten, że Kościół jest Oblubienicą Chrystusa. Ten temat nigdy by się nie pojawił w kręgach chrześcijańskich, jeżeli Jezus miałby ludzką żonę. Faktem było to, że on nie miał żony w zwykłym sensie. Brown rozmazuje to, co jest najbardziej uświęcone i ważne dla wiary milionów ludzi.

„Kod Leonarda da Vinci” opiera się na informacjach, które są stwierdzonymi fałszerstwami: „Les Dossier Secrets”.

W jaki sposób mogę odpowiedzieć na zarzuty „Kodu Leonarda da Vinci” jako „fikcji”?

Nie jest obroną twierdzenie, że „Kod Leonarda da Vinci” jest fikcją. Fikcja nie może zmienić podstawowych faktów o zasadniczych postaciach historycznych bez narażenia się na krytykę. Ludzie zostaliby obrażeni, gdyby Doubleday wydał powieść przedstawiającą Hitlera w pozytywnym świetle. Chrześcijanie mają prawo czuć się obrażeni, gdy podstawowe fakty z życia Chrystusa są fałszowane.
Co więcej – jak już to widzieliśmy w tym specjalnym raporcie, ta książka dokłada wszelkich starań, aby stworzyć pozory faktyczności, włączając w to umiejscowienie oświadczenia o prawdziwości faktów z powieści na początku tej powieści. Brown podkreślił ostentacyjnie dokładność książki na swojej stronie internetowej i w udzielanych wywiadach. Nie jest przypadkiem, gdy autor i wydawca stworzył zwykłą powieść. Pozwolili sobie na wprowadzenie ludzi w błąd, by myśleli, że ta książka ma podstawy historyczne. Zasługują z tego powodu właśnie na ostrą krytykę, a kiedy krytyka taka jest czyniona, to nie mogą się kryć za słowami stwierdzającymi, że „to po prostu jest fikcja” po tym, jak poczynili tak szerokie wysiłki ku temu, aby przekonać czytelnika, że to nie jest „właśnie fikcja”.