Forum Ruchu Światło-Życie w Kozach

Mleko

Nasze wspólnoty często cierpią na brak atrakcyjnych, intrygujących, wprost zachwycających animatorów. Owszem, mamy Bożych ludzi – miłych, naprawdę dobrych, głębokich – takich, którzy budują własnym przykładem, gdy się ich pozna. Ale gdy młody człowiek siedzi w szkole na ewangelizacji, słucha animatora na rekolekcjach parafialnych, czy wpada na chwilę na spotkanie „zobaczyć jak to jest”, to nie ma szans zajrzeć nam w głąb duszy i poznać nas. Często zatrzyma się na tym co widzi i czego od nas doświadcza w pierwszych pięciu czy dziesięciu minutach kontaktu i na tym zbuduje swoją decyzję, czy chce mieć dalej coś wspólnego z nami i czy da nam szansę, czy woli zająć się czymś ciekawszym, w bardziej atrakcyjnym towarzystwie.

Pierwszą linią, na której stykamy się z nową osobą, jest nasz wygląd zewnętrzny, higiena i kultura osobista. Największy święty z tłustymi włosami, poobgryzanymi paznokciami i niedomytymi zębami, ubrany w niedoprasowane i niedobrane ciuchy, w dzisiejszym świecie na starcie nie ma szans. Minął już (na szczęście) czas, gdy oazowiczów poznawało się po brudnych, powyciąganych podkoszulkach do zeszmaconych jeansów, oraz górskich butach do długich spódnic i totalnym braku makijażu lub braku gustu w jego stosowaniu. Jeśli wyglądem zewnętrznym mamy pociągnąć człowieka do Boga, lub go odstraszyć, to warto o to zadbać. Nie chodzi o to, żeby się wykończyć nerwowo i zdrowotnie, by zrzucić 25 kg w imię bycia dobrym animatorem, oraz zbankrutować na markowe ubrania, ale żeby być puszystym i pięknym, zadbanym i z klasą. (...)

Nasza oazowa atrakcyjność zwykle zamyka się w dobrym wychowaniu, takcie, łagodności, uprzejmości. To są bardzo piękne cechy i zgłodniałe serca do nich lgną. Ale inne serca szukają i potrzebują animatorów innych, z których tryska żywiołowość, radość, odwaga, poczucie humoru, bezpośredniość. Animator z temperamentem, błyskotliwy i wygadany, to skarb, bo może pokazać, że można być blisko Boga, niekoniecznie będąc „Bożą krówką”, sierotką czy delikatnym aniołem. Potrzeba animatorów, którzy umieją ukoić, ale i takich, którzy potrafią za sobą porwać – ku dobremu. (...) By był w nas spokój, a nie ślamazarność, żywiołowy temperament, a nie nerwowość, zdrowy dystans do problemów, a nie obojętność. I jeśli jesteśmy ciepli i serdeczni, to umiejmy to po sobie pokazać, jeśli jesteśmy zrównoważeni, to też dbajmy, by nie wyglądało to na nieporadność i zakompleksienie.

Anna Lipska