Forum Ruchu Światło-Życie w Kozach

Mleko

Okazało się, że mój pobyt w Rio de Janeiro miał być krótki. Ledwo zdążyłem na powrót zaaklimatyzować się w Brazylii, a mój menadżer już siedział z arcyważnym Niemcem o nazwisku Calmund i ustalał warunki transferu do Bundesligi.

Bayer Leverkusen był mną mocno zainteresowany. Muszę się jednak przyznać, że nie miałem pojęcia, gdzie to jest. Wprawdzie co nieco wiedziałem o tym, co się dzieje w Bundeslidze, ale nazwy takie, jak Bayern Monachium i Borussia Dortmund, były mi bardziej znajome. A trzeba powiedzieć, że Brazylijczycy mieli już w Leverkusen pewne tradycje: zaczęło się od Tity, który przyjechał nad Ren w latach 80. ubiegłego wieku. Po nim byli tam tacy zawodnicy, jak Jorginho, Zé Elias, Emerson, Sergio, Ponte, Rink i Marquinho.

Znana gazeta Welt am Sonntag artykuł o mnie opatrzyła wtedy tytułem: Bóg posłał mnie do Leverkusen. Do dziś jestem o tym mocno przekonany, iż nie był to przypadek, że po tak krótkim czasie w Rio de Janeiro znowu wylądowałem w Europie i mogłem grać w Bundeslidze. Po strzeleniu bramki zdejmowałem koszulkę, odsłaniając podkoszulek, na którym były napisane słowa, których sam doświadczyłem w moim życiu: „Jezus cię kocha!”.

Pisałem już co nieco o moim dzieciństwie, ale nie powiedziałem jeszcze tego, co najważniejsze. W czasie, gdy opuścił nas ojciec, wydarzyło się coś, co miało zupełnie zmienić naszą rodzinę – i moje życie także. Od tego czasu zdanie: „Moja siła tkwi w Jezusie!” jest częścią mojego życia. Wiem, że wielu uważa to za religijne dziwactwo i nie chce mieć z Bogiem nic wspólnego. Woli stwarzać sobie bożki. Nawet piłkarze ponoszą tego konsekwencje. Ale w przeciwieństwie do bożków, których sami sobie stwarzamy, Bóg nigdy mnie nie rozczarował. Są ludzie, którzy pokazują, że można doświadczyć Boga w przyrodzie. Piękne góry, piękne jeziora i pytanie, jak to wszystko powstało – niejednego przywiodły do Boga. Ja jednak przeżyłem zupełnie inne doświadczenie, które miało związek z moimi rodzicami.

Wspominałem już o tym, że po odejściu ojca moja matka musiała pracować jeszcze więcej, żeby nas utrzymać. Nie było to dla niej łatwe, dlatego potrzebowała źródła, z którego mogłaby czerpać siłę. Pewnego dnia wstąpiła do kościoła, tak po prostu, żeby się uspokoić i zebrać myśli. Tutaj musiała doświadczyć czegoś, co ją całkowicie odmieniło. W pewnym momencie zaczęła mówić nam o Bogu i o tym, że powinniśmy zaufać Jezusowi, bo On pomoże nam w trudnych sytuacjach. Najpierw słuchałem tego spokojnie, czekając, kiedy będę mógł wreszcie pójść na ulicę, żeby grać w piłkę. Myślałem wówczas, że może matka przeżywa jakąś fazę pobożności, która jej przejdzie za parę tygodni. Ale później stwierdziłem, że zmiany w zachowaniu naszej matki są trwałe. Wydawało się, że w jej życiu jest ktoś, z kim może rozmawiać o wszystkim – i mimo naszej trudnej sytuacji finansowej promieniała spokojem i opanowaniem, którego nie można było wyjaśnić w sposób naturalny.

Nie trwało to długo, gdy i ja zauważyłem, że ten Bóg, o którym ciągle mówiła moja matka, chciałby też mieć coś wspólnego ze mną. Od tego czasu wiele się zmieniło w moim życiu. Przy całym cierpieniu, którego musiała doświadczyć moja matka, dzięki swej wierze stała się człowiekiem szczęśliwym i pogodnym. Było to widoczne dla każdego w naszej rodzinie i naszym otoczeniu. Dotąd Bóg mnie specjalnie nie obchodził. Ale zmiany, które zauważyłem u mojej matki, sygnalizowały mi, że być może jednak jest coś szczególnego w Bogu i w Biblii.

Zacząłem więc czytać Biblię. Tam spotkałem Boga, który wychodzi do ludzi. Jakież ludzie mają czasami pomysły, żeby wkraść się w łaski Boga albo przeciągnąć Go na swoją stronę! Ale my nie musimy się wysilać, żeby do Niego przyjść, bo to On sam wychodzi do nas. Dowiedziałem się z tej starej Księgi, że Boża miłość do mnie jest wciąż aktualna. I tam, na przedmieściach faweli, czułem, że Bóg jest po mojej stronie! On kocha i akceptuje człowieka, tak jak ojciec kocha swoje dziecko. Nam – z powodu porzucenia nas przez naszego ojca – było znane tylko to, co się dzieje, jeśli ojciec tego nie robi. W Biblii przeczytałem, że Bóg sam zechciał być naszym ojcem. Przeczytałem tam także o tym, że Bóg nie tylko chce być dla mnie takim ojcem, jakiego nigdy nie miałem, ale i ma w związku ze mną jakiś szczególny plan.

Nie było to związane z żadnymi formułami ani rytuałami. To była po prostu oferta, którą w tej sytuacji, jako dziecko, przyjąłem. Ta decyzja była dla mnie jeszcze ważniejsza niż miłość do piłki nożnej. Ona miała zadecydować o całym moim życiu i zmienić mnie całkowicie.

To były skrajnie ciężkie lata. Nie tylko pod względem finansowym, ale także w aspekcie ludzkim przechodziliśmy przez wiele ciemnych dolin. W 1994 r. w wieku 33 lat podczas porodu zmarła moja siostra Rejane. Coś takiego sprawia, że człowiekowi ziemia usuwa się spod nóg. Jak można przeżyć taką straszną stratę? Wszyscy byliśmy dogłębnie wstrząśnięci i smutni. Znam ludzi, którzy przez całe życie się nie uporali z takim ciosem od losu. Są piłkarze, którzy z powodu takich ludzkich tragedii zupełnie się załamali i potem nie byli w stanie już dokonać niczego sensownego na boisku. My tę sytuację przeżywaliśmy inaczej: po raz pierwszy jako cała rodzina doświadczyliśmy tego, że Bóg jest pocieszycielem swoich dzieci. I nie były to banalne słowa w stylu: „Głowa do góry, życie toczy się dalej!”.

W Biblii znaleźliśmy pocieszenie. Tam było napisane o Bogu, który tak potrafi pocieszać, jak nie potrafi tego żaden człowiek. Jest tam na przykład Księga Psalmów. Jest to zbiór, który zawiera m.in. pieśni króla o imieniu Dawid. Król ten wiele doświadczył od Boga, a co przeżył, wyraził w pieśniach. Psalmy te nie tylko należą do literatury światowej, lecz pokazują także, jak Bóg troszczy się o nas, ludzi. I dokładnie tego wówczas doświadczyliśmy.

Później znów była taka sytuacja w naszym życiu, w której zauważyliśmy, że Bóg był bardzo blisko nas. Kiedy grałem we Flamengo Rio de Janeiro, straciliśmy z Lucianą nasze pierwsze dziecko. Urodziło się martwe. Było nam strasznie ciężko. Potem przeżyliśmy jeszcze raz przedwczesny poród. W tym trudnym czasie jeszcze bardziej staraliśmy się ufać Bogu i szukaliśmy u Niego pocieszenia. W mojej głowie odbywała się szalona gonitwa myśli, ale moje serce mówiło mi, że Bóg nas nie opuścił. I od tego czasu zawsze słucham głosu mojego serca.

Kiedy dziś zastanawiam się nad swoim życiem, to ciągle przed oczami pojawia mi się sytuacja, kiedy zostali zastrzeleni moi dwaj przyjaciele. Zeszli na manowce i przypłacili to życiem. Mogło się to równie dobrze przydarzyć i mnie, ale ja mogłem wybrać inną drogę i z perspektywy czasu postrzegam to jako dar od Boga. Jezus uczynił mnie zwycięzcą. Wiem, że teraz wielu mogłoby mnie wyśmiać, mówiąc: „Zwycięzca, który dość często był drugi!”. Jest mi to zupełnie obojętne, bo ten, kto powierzy swoje życie Bogu, potrafi zupełnie inaczej przeżywać swoje porażki. Nie załamię się, jeśli przegramy ważne mecze. Będę zły i przez cały czas będę się gryzł z powodu porażek, ale ostatecznie nie są one w stanie mnie pognębić, bo w życiu liczy się coś więcej niż tylko piłka. Piłka nożna jest ważna, ale dla mnie nie jest ona wszystkim! Doświadczyłem tego już jako nastolatek. W tej książce będę pisał jeszcze o zwycięstwach i porażkach w innym miejscu.

Moja decyzja o powierzeniu życia Jezusowi zmieniła po prostu wszystko. Odkryłem miłość Boga. Na szczęście podjąłem tę decyzję akurat w momencie, kiedy podpisywałem mój pierwszy kontrakt jako zawodowy piłkarz w Portuguesa. Gdybym wtedy nie był jeszcze chrześcijaninem, to moje życie zawodowe najprawdopodobniej potoczyłoby się zupełnie inaczej. Dosyć często obserwowałem, jak młodzi zawodowi piłkarze ulegali magii pieniądza. W jednej chwili znajdowali się w sytuacji, w której mogli mieć wszystko. I wykorzystywali to. Mieli wiele kobiet równocześnie, wyrzucali pieniądze w błoto i wręcz marnowali swoje życie. Wielu nie potrafiło sobie także poradzić z nagłą popularnością i miało poczucie, że cały świat leży im u stóp. Cieszę się z tego, że powierzyłem swoje życie Jezusowi. On zrobił z nim to, co najlepsze i uchronił mnie przed manowcami.

Jako nastolatek bardzo często chodziłem do kościoła. Tam był realizowany specjalny program dla młodzieży, ale prawie nigdy nie brałem w nim udziału. Miałem wystarczająco obszerny program zajęć na moich treningach. Nabożeństwo mi wówczas wystarczało. Moja dziewczyna, Luciana, też chodziła wtedy do kościoła, ponieważ ciągle ją tam zapraszałem. I ona w końcu także uznała, że to ważne, by żyć z Bogiem. Odtąd ona także jest chrześcijanką, i to jest naprawdę super! Mamy coś, co nas łączy ponad naszą miłością i co nas umacnia jako małżeństwo.

Gdy podjąłem decyzję o przejściu do Realu Madryt, nie słuchałem Boga. I – jak mówiłem – był to bardzo trudny czas. Chciałem być wielki i chciałem być gwiazdą w bardzo dobrej drużynie. Tymczasem z dnia na dzień na ławce rezerwowych stawałem się coraz mniejszy, bo każdy na stadionie wiedział dokładnie, że nawet jeśli sfauluje się trzech zawodników, to i tak Zé Roberto nie zostanie wprowadzony. Zrozumiałem wówczas, że dla mnie ważne jest, by ciągle rozmawiać z Bogiem i Go słuchać!

Nawiasem mówiąc, zmiany, jakie dokonały się u mojej matki, pociągnęły za sobą dalsze kręgi. Moje rodzeństwo również stało się świadomymi chrześcijanami, to znaczy nie tylko należą do Kościoła, lecz także codziennie świadomie żyją z Bogiem, rozmawiają z Nim i pytają Go, co On chciałby uczynić z ich życiem. Gdy mój ojciec był jeszcze z nami, na zewnątrz wydawaliśmy się być normalną rodziną, z ojcem, matką i dziećmi (występowały wszystkie elementy składające się na pojęcie rodziny). Ale to były tylko pozory, ponieważ w rzeczywistości byliśmy zlepkiem indywidualistów, którzy robili wszystko, na co akurat mieli ochotę. Mieszkaliśmy wprawdzie pod jednym dachem, ale właściwie nie mieliśmy ze sobą zbyt wiele wspólnego.
Z pewnością zostałbym kryminalistą, a nie piłkarzem, gdybym wtedy świadomie nie zdecydował się na życie z Bogiem.

Życie piłkarza jest specyficzne, ale tylko jego część upływa na świeczniku. Duże pieniądze, sława albo tytuły mogą się wydawać kuszące. Ale ja mogę powiedzieć tylko jedno: to wszystko kiedyś przeminie. Pieniądze rozchodzą się szybciej, niż by się wydawało, sława przebrzmiewa równie szybko, ale miłość Boga do nas przetrwa wszystko. Jezus Chrystus mówi w Biblii: „Niebo i ziemia przeminą, ale moje słowa nie przeminą” (Łk 21, 33). Przynajmniej przez ostatnie 2 tysiące lat okazało się to być prawdą, ponieważ wciąż mówi się o Jezusie Chrystusie, gdy tymczasem o ludziach Mu współczesnych od dawna nikt nic nie wie.

Dla mnie jest to bardzo ważne, bo dzięki temu mogę właściwie uporządkować świat piłkarza: tytuły i zwycięstwa są rzeczą piękną, ale tym, co ostatecznie dla mnie się liczy, jest moja relacja z Bogiem!

Nawiasem mówiąc, widzę istotne podobieństwo między życiem z Bogiem a grą w piłkę nożną: obydwie te sprawy doskonali się przez trening! Luciana i ja codziennie czytamy Biblię. Robimy to, ponieważ pragniemy się dowiedzieć, co Bóg myśli o naszym życiu i co chciałby nam powiedzieć. Są tam na przykład takie zdania, jak „wiara przenosi góry” (por. Mt 17, 20). Doświadczaliśmy już tego, że stawaliśmy przed – wydawałoby się – nierozwiązywalnymi problemami, a Bóg otwierał drzwi i drogi się prostowały. Piłkarz, który nie wierzy w siebie, drużyna, która nie jest przekonana o swoich możliwościach i nie wierzy, że może poradzić sobie nawet w trudnych sytuacjach, będzie zawsze po stronie przegranych. W Biblii jest opisanych wiele takich historii, w których ludzie niewłaściwie ulokowali swoje zaufanie i stracili wszystko. Jest tam na przykład bardzo wymowna historia, którą pewnego razu opowiedział Jezus. Jest to historia o mężczyźnie, który przez całe życie zajmował się wyłącznie gromadzeniem pieniędzy. Kiedy wreszcie jego spichlerze były pełne zapasów, człowiek ten pomyślał, że oto odłożył wystarczająco dużo na spokojne życie. A wtedy Bóg powiedział do niego: „Głupcze, jeszcze tej nocy zażądają twojej duszy od ciebie!” (Łk 12, 20). W obliczu śmierci nawet najbogatszy człowiek jest biedny.

Jedną z moich ulubionych historii w Biblii jest historia o Józefie, który był znienawidzony, napadnięty i na koniec sprzedany jako niewolnik przez swoich własnych braci. Ale Bóg miał szczególny plan w związku z nim. Józef został władcą całego Egiptu, a podczas wielkiej klęski głodu jego bracia przyszli go prosić o jedzenie, żeby ich rodzina mogła przetrwać i żeby nie umarli z głodu. Patrząc po ludzku, nadszedł czas zemsty, nieprawdaż? Ale Józef postąpił zupełnie inaczej. Zawierzył swoje życie Bogu i to się opłaciło. Zobaczył teraz, jak Bóg się o niego zatroszczył. I tu następuje to piękne zdanie: „Wy niegdyś knuliście zło przeciwko mnie, Bóg jednak zamierzył to jako dobro, żeby sprawić to, co jest dzisiaj” (Rdz 50, 20). A jednocześnie wręcz niewiarygodne było, że Józef miał tak dobre serce, że był w stanie wybaczyć swoim braciom, którzy wyrządzili mu tak wielką krzywdę. Na takich przykładach możemy się bardzo wiele nauczyć.

Jestem przekonany o tym, że każdy człowiek w swoim życiu ma choć raz takie spotkanie z Bogiem. Każdy doświadcza zdarzeń, które sprawiają, że musi zastanowić się nad istnieniem Boga. Każdy w życiu przeżywał sytuacje, które może podsumować tylko w jeden sposób, że to Bóg chciał go zachować przy życiu albo że to Bóg mu pomógł. Wszystko zależy od tego, jakie z takiego doświadczenia wyciągniemy wnioski. Niektórzy ludzie pomyślą o Bogu tylko przez chwilę, a potem ich życie potoczy się tak jak dotąd. Ze mną było jednak inaczej.

Dlaczego tak wiele o tym mówię? Ponieważ Bóg jest stale obecny w moim życiu. Także moich decyzji co do tego, czy pojadę grać w piłkę nożną do Niemiec, czy do Hiszpanii, czy gdziekolwiek indziej – nie podejmuję sam. Zawsze rozmawiam o tym z Bogiem. Ufam, że moje życie będzie przebiegało zgodnie z Jego zamysłem. Nauczyłem się tego, że wprawdzie pięknie jest marzyć, ale nie należy poświęcać całego swojego czasu na skupianie się wyłącznie na swoich marzeniach. Dzisiaj wiem, że trzeba po prostu żyć swoim życiem, powierzając swoją przyszłość Bogu.

Zé Roberto

***

Zé Roberto – notka biograficzna

Pełne nazwisko: - José Roberto da Silva Junior
Data urodzenia: - 06.07.1974
Narodowość: - Brazylijczyk
Wzrost: - 172 cm
Waga: - 71 kg
Numer koszulki: - 11
Rozmiar buta: - 8
Pozycja: - lewy pomocnik
Kolor oczu: - piwne
Wykształcenie: - świadectwo ukończenia szkoły średniej
Hobby: - muzyka, rodzina
Ulubiona książka: - Biblia
Motto: - „Moja siła tkwi w Jezusie”.